ΤΙ ΕΥΚΟΛΑ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΑΛΛΑΖΟΥΝΕ ΙΔΙΟΤΗΤΕΣ ΚΑΙ ΤΙΤΛΟΥΣ:

 Το μικρό μου παιδί    σοβαρή αταξία έκανε πάλι.

Στο πεζούλι του σύμπαντος σκαρφάλωσε,

σκούντησε με το χέρι του    το κρεμασμένο στον τοίχο τ’ ουρανού κόκκινο πιάτο,

κι έχυσε όλο το φως επάνω του.

 

Ο Θεός απόρησε    που είδε τον ήλιο

ντυμένο ρούχα παιδικά

να κατεβαίνει τρέχοντας    της φαντασίας μου τη σκάλα

και να ’ρχεται σε μένα.

 

Κι εγώ κάθομαι τώρα

και μαλώνω αυστηρά    το μικρό μου παιδί

ενώ κλέβω κρυφά    τον χυμένο επάνω του ήλιο

[ΕΚΣΤΑΣΙΣ από τη συλλογή της Κικής Δημουλά ΕΡΗΜΗΝ 1958] 

Από την ίδια συλλογή ανθολογούνται εδώ τα ποιήματα (ΤΙΤΛΟΣ και πρώτοι στίχοι):

1.     ΟΥΤΟΠΙΕΣ, Καθ’ οδόν συναντώ τον Μάρτιο…

2.     ΜΕΤΑΘΕΣΙΣ, Η Νύχτα ενταφιάζει αθόρυβα στον τύμβο της σιωπής της

3.     ΑΣΥΜΒΙΒΑΣΤΑ, Όλα τα Ποιήματά μου για την Άνοιξη…

4.     ΑΥΤΟΓΡΑΦΟ, Ένα κίτρινο φύλλο σου Φθινόπωρο…

5.     ΠΕΝΘΟΣ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ ΚΥΨΕΛΗΣ, Τέλη Μαΐου πήρε φωτιά το μεσημέρι…

6.     ΣΤΑΣΙΣ ΑΚΑΔΗΜΙΑΣ, Η αισθαντικότητά μου τα τελευταία μεσημέρια…

7.     ΡΟΜΑΝΤΙΚΗ ΔΙΑΦΩΝΙΑ, Και βέβαια είμαι κατά της διαταράξεως της σελήνης…

8.     ΑΝΑΠΛΑΣΙΣ, Τυχαία διαβάζω σε χαρτιά του γραφείου ένα γνωστό μου όνομα…

9.     ΕΠΙΣΚΕΠΤΗΡΙΟ, Πέταξε την ορμή του στα κλειστά… και

10.                        ΕΝ ΤΕΛΕΙ, Έπειτα από γερή φιλονικία μεταξύ τους

 

 

ΟΥΤΟΠΙΕΣ (από τη συλλογή της Κικής Δημουλά ΕΡΗΜΗΝ 1958)

Καθ’ οδόν

(7 και 30’ πρωινή προς εργασίαν)

συναντώ τον Μάρτιο

ευδιάθετον,

υπαινιγμών πλήρη

περί  ανοίξεως και λοιπά.

 

Αναβάλλω την υπόστασή μου,

ανακόπτω τη σύμβασή μου

με το χειμώνα,

και διασπείρομαι σε χώμα.

Μια μικρή γη φυσική συντελούμαι,

ξαπλωμένη, απλωμένη

απέναντι στο

καθ’ όλα σύμφωνο

σύμπαν.

Φυτεύομαι άνθη

ανθίζω συναισθήματα,

και είμαι πολύ καλά

εις άπλετον προορισμόν

και τοποθέτησιν.

 

«Απαγορεύεται η άνοιξις»!

ξάφνου μια πινακίδα – σύννεφο

απειλεί. Αμέσως

μια βροχή άρχισε κι έλεγε

εις βάρος της ανοίξεως

και εις βάρος μου,

ένας δύσθυμος άνεμος

μου κατάσχει τα άνθη,

μου κατάσχει τα συναισθήματα

και μ’ οδηγεί στο Γραφείο.

 

Παράβασις, λοιπόν, βαρεία,

και μάλιστα καθ’ οδόν,

από κυρία σχεδόν ώριμη,

με οικογενειακές υποχρεώσεις,

και πολυετή θητείαν

εις Δημοσίαν θέσιν

και χειμώνες.

 

ΜΕΤΑΘΕΣΙΣ

Η νύχτα ενταφιάζει αθόρυβα

στον τύμβο της σιωπής της

το σώμα της ημέρας,

της μάνας των έργων μου.

 

Κι εγώ, τα ορφανά κι ανήλικα

τούτα έργα μου

μαζεύω γύρω μου,

και τα προετοιμάζω

για την άγνωστη μητριά τους:

την αυριανήν ημέρα.

[από τη συλλογή της Κικής Δημουλά ΕΡΗΜΗΝ 1958]

 

ΑΣΥΜΒΙΒΑΣΤΑ (από τη συλλογή της Κικής Δημουλά ΕΡΗΜΗΝ 1958)

Όλα τα ποιήματά μου για την άνοιξη

ατέλειωτα μένουν.

 

Φταίει που πάντα βιάζεται η άνοιξη,

φταίει που πάντα αργεί η διάθεσή μου.

 

Γι’ αυτό αναγκάζομαι

κάθε σχεδόν ποίημά μου για την άνοιξη,

με μια εποχή φθινόπωρου

ν’ αποτελειώνω.

 

ΑΥΤΟΓΡΑΦΟ

Ένα κίτρινο φύλλο σου,

φθινόπωρο,

σ’ ένα άνεμο ράθυμο κάθισε

και μ’ ακολούθησε επίμονα.

 

Το πήρα    και το κρατώ

σαν κάτι συμβολικό από μέρους σου,

σαν φιλικό αυτόγραφο,

ίσως σαν ένα «ευχαριστώ»

που διόλου μέρος δεν έλαβα

στο καλοκαίρι τούτο.

 

Το πήρα

κι εξιχνιάζω

τις φετινές προθέσεις σου

απέναντί μου.

[από τη συλλογή της Κικής Δημουλά ΕΡΗΜΗΝ 1958]

 

 

ΠΕΝΘΟΣ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ ΚΥΨΕΛΗΣ (από τη συλλογή της Κικής Δημουλά ΕΡΗΜΗΝ 1958)

Τέλη Μαΐου.

 

Πήρε φωτιά το μεσημέρι

θύμα του ήλιου.

 

Λαμπάδιασε η αδειανή πλατεία

και η στοχαστική ερημία της,

το καφενείο

και το πάθος των θαμώνων του,

τα σπίτια

και οι στεγασμένες περιπτώσεις τους,

το επιπλοποιείο

και η τραπεζαρία του

-τραπέζι κι έξι πολυθρόνες,

να επιπλωθεί η ανία

με «δόσεις», μεγάλες

ή μικρές ανάλογα -,

και, φυσικά, και το περίπτερο.

Με την ορθοστασία του,

την ψιλική μελαγχολία του

ντυμένο

τις απογευματινές του εφημερίδες.

 

Πήραν φωτιά

και καίγονται τα άφθονα «πωλείται»,

τα επίσης άφθονα «ζητείται»,

τα «κύρια άρθρα» της ζωής»,

και η στήλη θεαμάτων.

Και, βέβαια, και ο περιπτεράς.

 

Εκτός από το χέρι του,

το αγκαλιασμένο βίαια

από το μαύρο πένθος

προς διαιώνισιν της λύπης του

γιατί απροσχεδίαστα, απότομα σχεδόν,

η νέα κόρη του

ένα μικρό περίπτερο, δικό της,

άνοιξε στο θάνατο,

τα είκοσί της χρόνια πριν τελειώσει.

 

ΣΤΑΣΙΣ ΑΚΑΔΗΜΙΑΣ

Η αισθαντικότητά μου

τα τελευταία μεσημέρια

μπαίνει σε θέση δύσκολη

μ’ αυτό το άρωμα της λησμονιάς

που αποδρά από τα’ Οφθαλμιατρείο

και την Καθολική Εκκλησία,

και που επίμονα εμπορεύεται

μνήμην και νοσταλγία.

 

Σε πολύ δύσκολη θέση.

Λυπάμαι πολύ,

δεν μπορεί,

δεν διαθέτει παρά μόνον δυο δραχμές·

δύο στιγμές μόνον έχει

για να μπει,

ώσπου να μπει

στην εντεταγμένη επιστροφή

«Παγκράτι – Κυψέλη»,

στην πεπρωμένη επιστροφή

«Λήθη – Απάρνηση».

[από τη συλλογή της Κικής Δημουλά ΕΡΗΜΗΝ 1958]

 

ΡΟΜΑΝΤΙΚΗ ΔΙΑΦΩΝΙΑ (από τη συλλογή της Κικής Δημουλά ΕΡΗΜΗΝ 1958)

Και βέβαια είμαι

κατά της διαταράξεως της σελήνης.

Οι λόγοι πολλοί.

Εκτός από την κακόσχημην υπερβολή

-εγώ από καιρό τις αποφεύγω

λόγω υπερκοπώσεως -

είναι κι απρέπεια.

Οι σχέσεις της με την γη

υπήρξαν έως τώρα

άκρως τυπικές.

Διακριτική μες στη μαγευτική απόστασή της,

έδωσε λύσεις άψογες

στης ανθρωπότητας τη ρέμβη.

Και, το κυριότερο,

δωρεάν κάθε τόσο

αυτή την εφθαρμένη γη

επαργυρώνει.

 

ΑΝΑΠΛΑΣΙΣ

Τυχαία διαβάζω

σε χαρτιά του γραφείου

ένα γνωστό μου όνομα

πάνω απ’ τη φίρμα:

«Εμπορικός Αντιπρόσωπος εν Αιγύπτω».

 

Τι εύκολα οι άνθρωποι

αλλάζουνε

ιδιότητες και τίτλους!

Πριν λίγα χρόνια

αυτός ο ίδιος ήτανε

αγαπημένος εν Ελλάδι.

 

(Περί αυτού εγράφη,

αν ενθυμείσθε,

το ποίημα…)

[από τη συλλογή της Κικής Δημουλά ΕΡΗΜΗΝ 1958]

 

 

ΕΠΙΣΚΕΠΤΗΡΙΟ (από τη συλλογή της Κικής Δημουλά ΕΡΗΜΗΝ 1958)

Πέταξε την ορμή του

στα κλειστά

του συναισθηματισμού μου παράθυρα,

κι έτρεξα ν’ ανοίξω.

Βρήκα μονάχα

το επισκεπτήριο μιας στιγμής.

Κι εν τούτοις χρήσιμο:

το έβαλα τίτλο στους στίχους τούτους.

 

ΕΝ ΤΕΛΕΙ

Έπειτα από γερή

φιλονικία μεταξύ τους

να γίνει πιο σύντομη,

την είχε πείσει,

πιο τελειωμένη.

Να καταργήσει

τις μακρηγορίες των ονείρων,

και να κρατήσει

τις ετυμηγορίες τους.

 

Την είχε πείσει.

Ο χρόνος.

[από τη συλλογή της Κικής Δημουλά ΕΡΗΜΗΝ 1958]

 

ΣΕ ΔΕΚΑ ΣΤΙΧΟΥΣ ΑΠΟΡΡΟΦΗΣΑ ΤΟ ΣΥΝΤΡΙΜΜΕΝΟ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ ΥΠΟΛΟΙΠΟ (Κική Δημουλά)

 [Ένα κομμάτι άνεμος που έπεσε στο δρόμο κάθισε κι έπαιξε στα σύρματα μια μελωδία σιγανή αφιερωμένη στη διάθεσή μου. Αυτή για μια στιγμή μονάχα ανασηκώθηκε και κοίταξε κι ύστερα αμετάπειστη και αδιάφορη ξαναβυθίστηκε εντός μου…  Ανακινήστε καλά προ της χρήσεως… Προς τούτο εσωκλείονται οδηγίες. Αν τις διαβάσεις προσεκτικά – σύνθεση, προφυλάξεις, δοσολογία – θα δεις ότι τις ίδιες ακριβώς παρενέργειες επιφυλάσσει η μικρή δόση αγάπης και η μεγάλη. Οι λέξεις φταίνε, Αυτές ενθάρρυναν τα πράγματα ν’ αρχίσουν να συμβαίνουν… ]

Παρασκευή, 12 Μαρτίου 2021